Wojciech Gawłowski, Różo szronu. Wiersze metafizyczne i religijne

Opis

„Różo szronu” Wojciecha Gawłowskiego to trzeci tom serii wydawniczej „Biblioteka świętego Grzegorza z Nazjanzu. Polska współczesna poezja religijna”.

„Wiersze Wojciecha Gawłowskiego po mistrzowsku balansują pomiędzy oczywistością a tajemnicą. Tylko niewielu poetów potrafi tak pisać, żeby podszewką tego, co jawne, było to, co zakryte, i na odwrót, żeby tajemnica była podszyta oczywistością, żeby była zwyczajnym cudem.
Do ulubionych słów autora Krucjaty dziecięcej należy „światłocień”. W naszym codziennym bytowaniu – zdaje się mówić autor – tyleż jest światła, co i cienia, tyleż słodyczy, co goryczy. Dramaturgia poezji W. Gawłowskiego ufundowana jest na grze pomiędzy sprzecznymi żywiołami”.
Krzysztof Kuczkowski

„Wojciech Gawłowski mówi z własnego miejsca. Długo do niego zmierzał, długo je oswajał, stawał się jego częścią. A teraz ono jest częścią jego poezji, teraz ono daje jej oddech, niezależność i trwałość. Bo długie trwanie wiersza jest być może pochodną zakorzenienia. Ocaleją wiersze przywiązane do ziemi. Czy na pewno tak będzie? Nie. Wiersze potrzebują też światła. Gdyby można było w jednym określeniu uchwycić najważniejsze dla obrazowości Gawłowskiego pojęcie, wybrałbym metaforę blasku. Rzeczywistość kreowana przez ostrowskiego poetę nasyca się jasnością. Z wolna, z tomu na tom spełnia się w niej życzenie Goethego: mehr Licht”.
Wojciech Kudyba